Wszystkie te kwestie powinny być jasno i konkretnie sformułowane i ujęte w całość w postaci wytycznych lub instrukcji. Nad ich realizacją powinno czuwać kierownictwo lotu powoływane przez jednostki organizujące loty. Kabiny i samochody W tej dziedzinie mamy u nas w kraju jeszcze wiele do zrobienia. Większość oddziałów przewozi bowiem swoje gołębie zestawami transportowymi własnej, warsztatowej roboty. Są to przeważnie masywne konstrukcje, mocowane na stałe do podwozi używanych samochodów ciężarowych, które często są w nienajlepszym stanie. Rozwiązania techniczne kabin są różne, często archaiczne. W wielu przypadkach kabiny nie mają ani centralnej instalacji wodnej do zasilania pojników ani wentylacji mechanicznej. Gołębie ładuje się pojedynczo, ręcznie, w efekcie czego są one wielokrotnie brane do ręki, przeładowywane, a więc zestresowane, narażone na uszkodzenia, w wielu przypadkach dosłownie „zmiętolone”. Nie wpływa to korzystnie na ich wyniki lotowe, nie mówiąc już o tym, że ich obsługa jest bardzo czaso- i pracochłonna. 
W ostatnim czasie powstało w kraju kilka firm-warsztatów specjalizujących się w produkcji kabin do transportu gołębi. Ich konstrukcje, wzorowane częstokroć na rozwiązaniach zachodnich, są już znacznie lepsze. Oprócz tego niektóre oddziały sprowadzają kompletne zestawy transportowe z zagranicy, często używane, ale w dobrym stanie. Są lekkie, praktyczne, dobrze wyposażone i czasem częściowo zautomatyzowane. Bywają różnej wielkości; od małych przyczep do przewozu zaledwie kilkuset gołębi, do dużych kabin nakładanych na samojezdne podwozia, o pojemności kilku tysięcy gołębi.
Nowoczesny zestaw do transportu gołębi na loty powinien posiadać:
                         kabinę kierowcy z co najmniej dwoma miejscami do spania,
                         zbiornik na wodę,
                         pomieszczenie na zapas karmy dla gołębi,
                         wyjmowalne kosze-szuflady dla gołębi,
                         system naturalnej wentylacji nawiewno-wywiewnej działającej w trakcie jazdy,
                         instalację wentylacji wymuszonej (mechanicznej), zasilanej elektrycznie, uruchamianej w trakcie postoju,
                         rynienki na karmę i wodę,
                         centralną instalację rurową służącą do rozprowadzania wody,
                         sprawny system zabezpieczający kosze przed samootwarciem w trakcie jazdy i otwierający je w momencie startu,
                         żaluzje do przysłaniania ścian bocznych kabiny na czas jazdy, na noc i przeciw upałom i wiatrom.
Obsługa konwoju

Obsługę każdej jednostki transportowej powinny stanowić co najmniej dwie sprawne osoby; obydwie posiadające prawo jazdy, by w trakcie jazdy wymieniać się za kierownicą. Konwojenci powinni być przeszkoleni w zakresie organizacji, warunków transportu i wypuszczania gołębi do lotu. Przynajmniej jedna osoba z konwoju powinna posiadać doświadczenie w roli konwojenta. Obsługa powinna być uprzedzona o możliwości – nawet znacznego – opóźnienia powrotu z podróży, np. w związku z koniecznością odłożenia startu gołębi. Konwojenci powinni mieć świadomość wartości powierzonych im gołębi i dlatego też powinni wywiązywać się ze swych obowiązków w sposób solidny i odpowiedzialny, dokładając wszelkich starań, by zapewnić gołębiom jak najlepsze warunki transportu i startu. Wieloletni hodowcy podkreślają słuszność zasady, która głosi, iż dobry konwojent to gwarancja udanego lotu. Niestety, w wielu przypadkach ich niefrasobliwość, brak odpowiedzialności, a czasem także nieświadomość, są przyczyną katastrof lotowych.
Nieprzepełnianie kabin
To kolejny warunek dobrego, w miarę bezstresowego transportu, a tym samym udanego lotu. W przepełnionych kabinach panuje tłok. Gołębie są rozdrażnione i depczą po sobie, niszcząc sobie upierzenie. Będąc blisko siebie dziobią się, kalecząc okolice oczu i woskówek nosowych. Te zranienia są źródłem różnego rodzaju infekcji. W ten sposób szerzą się choroby. W przepełnionych kabinach jest gorąco i parno, natomiast na zewnątrz, zwłaszcza wiosną, jest jeszcze chłodno. Nagły kontakt z zimnym, porannym powietrzem przy starcie, powoduje przeziębianie się gołębi, czasem nawet chwilowy paraliż mięśni, wskutek czego gołębie tracą zdolność lotu i spadają na ziemię. Jest to również jedna z przyczyn tzw. czarnych majowych niedziel. Gołębie w kabinach powinny mieć wystarczającą ilość przestrzeni; jednak ani za dużo, ani za mało. Optymalna norma zagęszczenia waha się w granicach od 30 do 35 gołębi na jeden metr kwadratowy powierzchni klatki. Aby uniknąć przepełnienia kabin, a jednocześnie dobrze wykorzystać środki transportowe, niektóre oddziały – zwłaszcza w maju, kiedy to koszuje się najwięcej gołębi – organizują po dwa loty w tygodniu; np. jeden lot w sobotę, a drugi w niedzielę.
Pojenie i karmienie
Na trasach o długości do 300-350 km, gdy gołębie są koszowane w sobotę po południu, a wypuszczane w niedzielę rano, nie trzeba ich karmić, ani w drodze, ani przed startem. Trzeba je jednak poić. Po raz pierwszy – jeszcze przed wyjazdem w podróż – po zebraniu gołębi z wszystkich punktów, lub też w trakcie pierwszego postoju na trasie. Po raz drugi – o brzasku, na miejscu przeznaczenia, na 2-3 godziny przed startem. Każdorazowo po napojeniu gołębi, jeszcze przed wyruszeniem w dalszą drogę, wszystkie rynienki należy opróżnić z nie wypitej wody. W przeciwnym razie, w trakcie jazdy zmoczy ona tekturową wykładzinę klatek, tworząc z gołębim kałem śliską maź, oblepiającą nóżki i ogony gołębi. Wysyłając gołębie na odległości rzędu 500-600 km dobrze jest koszować je już w piątek po południu. Nie trzeba się wtedy zbytnio spieszyć, a na relaks przed startem jest więcej czasu. Praktyka pokazuje, iż służy to gołębiom i wpływa korzystnie na przebieg lotu. W rynienkach kabiny podstawionej do koszowania jest już karma, gołębie mogą się pożywić. Pierwszy raz trzeba je napoić jeszcze w piątek wieczorem, w trakcie pierwszego postoju. Po napojeniu – jak zwykle – pozostałości wody z rynienek należy wylać. Cała noc przeznaczona jest na jazdę. Jest chłodno. Na trasie jest wtedy niewielki ruch, jedzie się więc dobrze. Gołębie nie cierpią. Po raz drugi trzeba je napoić po przybyciu na miejsce przeznaczenia, w sobotę przed południem. W zasadzie karmić ich nie potrzeba, ponieważ w rynienkach jest jeszcze ziarno nasypane przed wyruszeniem w drogę, tam gdzie brakuje – można go dosypać. Po raz kolejny, a zarazem ostatni, gołębie trzeba napoić w sobotę wieczorem.
Karma i woda powinny być dostępne cały czas aż do samego startu. Wskutek stałego dostępu do karmy i częstego pojenia, gołębie nie objadają się i nie mają skłonności do rozwolnienia. Dzięki temu są w doskonałej kondycji. Nie wszyscy jednak tak postępują. Niektóre oddziały, wysyłając gołębie na te odległości, koszują je dopiero w sobotę rano. Nie jest to dobra praktyka. Podróż w trakcie dnia trwa dłużej. Mało jest czasu na pojenie i karmienie gołębi, mało jest czasu na relaks, zarówno w trakcie podróży, jak i przed startem. Poza tym, za dnia latem bywa czasem bardzo gorąco, w efekcie czego gołębie się męczą. Wieloletnie doświadczenia wskazują, że wszystko to odbija się niekorzystnie na ich kondycji, a przez to – rzecz zrozumiała – na wynikach lotowych.
Transportując gołębie na loty dalekodystansowe, na odległości od 700 do 1200 km, koszuje się je zwykle już w środę lub w czwartek. Wtedy należy je poić dwa razy dziennie, rano i wieczorem, zawsze w trakcie postoju, przy czym karma powinna leżeć w rynienkach przez cały okres podróży. Pasza podawana gołębiom w trakcie transportu powinna być lekkostrawna. Może to być pszenica, jęczmień, ryż, kukurydza, każde zboże niezależnie, bądź to w mieszankach. W trakcie transportu nie należy karmić gołębi nasionami roślin strączkowych; grochem, wyką, peluszką, bobikiem.
W podróż należy zabrać taką ilość karmy i wody, by wystarczyło nie tylko na czas transportu, ale dodatkowo na co najmniej jedną dobę na wypadek, gdyby z jakichś względów miało dojść do odłożenia odlotu. Obliczając konieczne zapasy można przyjąć, że jeden gołąb zużywa w tych warunkach na dobę około 35 gramów karmy i tyle samo wody. Lekceważenie tych zasad zmniejsza sprawność lotową gołębi, a tym samym jest przyczyną opóźnionych powrotów, trudnych lotów i niewspółmiernych strat lotowych, a czasem nawet katastrof.
Do najczęściej popełnianych błędów w tej dziedzinie należą:
                         wypuszczanie gołębi spragnionych, transportowanych w upalne dni bez dostępu do wody,
                         głodzenie gołębi w trakcie podróży i karmienie ich bezpośrednio przed startem, w dodatku jeszcze paszą ciężkostrawną, wysokobiałkową; w efekcie czego spragnione gołębie „siadają na wodę”, są ociężałe, spóźniają się lub giną.

Prędkość jazdy

Prędkość jazdy powinna być bezpieczna; powinna być dostosowana do jakości, klasy i stanu tech-nicznego samochodu. Bezpieczna prędkość jest limitowana również przez stan nawierzchni drogi, natężenie ruchu i warunki atmosferyczne, a i predyspozycje osobowe kierowcy nie są tu bez znaczenia. Dlatego – można powiedzieć – iż, tzw. „bezpieczna prędkość” to kwestia doświadczenia i indywidualnej oceny kierowcy. W naszych polskich warunkach, na trasach o długości do 600 km praktycznie nie można osiągnąć większej średniej prędkości jazdy niż 40-50 km/godzinę. Stosownie do tego należy planować czasokres trwania podróży, dodając doń czas poświęcony na relaks, zarówno w trakcie jazdy, jak i przed startem. Jazda powinna być płynna i spokojna. Gołębiom nie służą wstrząsy, ostre zakręty, nagłe hamowania i gwałtowne przyspieszania. Dlatego ustalając plan lotów należy wybierać takie miejscowości, do których prowadzą dobre drogi, drogi o dobrej nawierzchni.

Relaks

Praktyka pokazuje, że zapewnienie gołębiom relaksu w trakcie jazdy, a zwłaszcza po podróży przed startem jest jednym z podstawowych warunków udanego lotu. Jazda męczy zarówno kierowców, jak i gołębie. Dlatego należy przewidzieć czas na przerwy w podróży i relaks. Przyjmuje się, że po przebyciu trasy o długości około 300 km, co trwa od 5 do 6 godzin, należy zatrzymać się na czas 1-2 godzin. Nie jest to wiele zważywszy, iż w tym czasie należy też napoić gołębie, uzupełnić karmę i opróżnić rynienki z resztek nie wypitej wody. Na odpoczynek wybiera się miejsca zacienione, w miarę spokojne, położone w pewnej odległości od trasy. Jeszcze ważniejszy jest relaks po podróży, przed wypuszczeniem gołębi do lotu. Przyjmuje się, że na każde 100 km przebytej trasy trzeba zapewnić gołębiom przed startem co najmniej godzinę relaksu. Tak więc gołębie wysłane na lot z odległości około 500 km powinny stać w spokoju przed startem co najmniej 5 godzin. Żeby więc móc je wypuścić do lotu rankiem o godzinie 6 trzeba już być na miejscu około północy. Ważne jest również to, by po przybyciu do celu od razu ustawić kabinę w pozycji „do startu”, a nie szukać najdogodniejszego miejsca dopiero rano, przed samym wypuszczeniem gołębi. Stwierdzono bowiem, że manewrowanie kabiną na krótko przed wypuszczeniem gołębi zakłóca ich orientację i utrudnia odlot.
Znaczenie relaksu przed startem szczególnie wyraźnie widać wówczas, gdy ze względu na złe warunki atmosferyczne zachodzi konieczność powrotów i zmiany miejsca wypuszczenia gołębi. W nowym miejscu – ze względu na brak czasu – wypuszcza się zwykle gołębie „z marszu”, podczas gdy i tym razem powinny one czas jakiś postać w spokoju. Są zdania, że ten czas jest niezbędny nie tylko dla odpoczynku, ale bardziej dla „nastawienia gołębich kompasów na kierunek do domu”. Mimo iż w tym drugim miejscu warunki atmosferyczne są dobre, we wszystkich przypadkach wypuszczania gołębi „z marszu”, bezpośrednio z trasy, loty są nieudane. Powroty gołębi są anormalne. Jako pierwsze wracają gołębie przeciętne, a te najszybsze są spóźnione lub wręcz giną. Porównania wskazują, że w przypadkach wypuszczania gołębi „z marszu” czas konkursowy trwa zawsze wyraźnie dłużej, niż w przypadkach, gdy gołębie na miejscu przed startem relaksowały się dostatecznie długo. Tak więc, gdy zachodzi konieczność cofania się z gołębiami i wypuszczania ich w nowym miejscu, a nie ma już czasu na konieczny relaks, lepiej jest odłożyć odlot nawet o jedną dobę lub wręcz wrócić z nimi do domu.

Miejsce startu

Gołębiom należy zapewnić start i odlot bezkolizyjny i swobodny. Dlatego na miejsca wypuszczenia należy wybierać okolice płaskie, rozległe, bez przeszkód terenowych. Przede wszystkim w pobliżu nie powinno być żadnych kabli napowietrznych: linii przesyłowych niskiego i wysokiego napięcia, wysokich budynków, wież, masztów czy kominów. Nie należy też wypuszczać gołębi w pobliżu nadajników radiowych i telewizyjnych, stacji radiolokacyjnych i radarowych. Na miejsca startu nie należy również wybierać miejsc położonych w bezpośredniej bliskości dużych zbiorników wodnych, a także otoczonych zewsząd lasami. Gołębie bowiem instynktownie boją się latać nad terenami lesistymi. Miejsca startu powinny być w miarę odległe od szlaków komunikacyjnych, osiedli mieszkaniowych i zakładów przemysłowych. Najdogodniejsze warunki startu zapewniają gołębiom rozległe błonia i pola oraz nie użytkowane stare lotniska.
Warunki atmosferyczne
Na tak zwane warunki atmosferyczne wpływające zarówno na start, jak i na przebieg lotu składają się:
                         siła i kierunek wiatru,
                         zachmurzenie,
                         opady atmosferyczne,
                         temperatura,
                         widoczność.
Przy podejmowaniu decyzji o wypuszczeniu gołębi do lotu trzeba je oceniać łącznie.
Wiatr
Wiatr – w zależności od siły i kierunku – może ułatwiać lub utrudniać gołębiom lot. W normalnych warunkach, przy bezwietrznej pogodzie lub przy słabym wietrze, gołębie lecą na wysokości w granicach od 250 do 300 m. Przy wietrze przeciwnym zniżają lot. Lecą nisko, niejako „przeskakując” przeszkody terenowe – zagajniki, wzniesienia, osiedla. Osiągają wtedy mniejsze średnie prędkości. Bardzo niekorzystny jest dla gołębi wiatr boczny. Lot kosztuje je wtedy bardzo wiele wysiłku. Są one bowiem ustawicznie spychane z trasy, w efekcie czego wracają spóźnione z zupełnie innego kierunku. Sam wiatr zasadniczo nie jest przeciwwskazaniem do wypuszczenia gołębi. W przypadkach jednak, gdy jest przeciwny lub boczny i wieje z dużą siłą, a jednocześnie temperatura powietrza przekracza 30C, lub ciągle pada – start należy odłożyć. W przeciwnym razie lot będzie ciężki, a prędkości małe. Trzeba się liczyć z dużymi stratami.
Zachmurzenie
O ile siłę wiatru można mierzyć i dość precyzyjnie skalować, to stan zachmurzenia można jedynie opisywać słownie, używając takich czy innych określeń. Mamy przecież najrozmaitsze obrazy nieba, począwszy od nieba bezchmurnego, poprzez nieskończoną ilość różnorodnych stanów pośrednich do zachmurzenia całkowitego. Sam stopień zachmurzenia nie jest jednak decydujący. Istotny jest pułap i „struktura chmur”. Nie ma warunków do wypuszczenia gołębi wówczas, gdy całe niebo jest mgliste i „ołowiane”, a masa chmur jest „szara w szarym” i w dodatku siąpi deszcz. Gdy jednak na zachmurzonym niebie chmury są wyżej, a ich „struktura” jest rozpoznawalna, a nawet widać poszczególne ich kłęby, szanse na udany lot są większe. Nie ma zdecydowanych przeciwwskazań do wypuszczenia gołębi, gdy pułap chmur jest wyższy od 150 m, a na trasie lotu są lokalne rozpogodzenia. Dobre warunki do lotu stwarza gołębiom niebo bezchmurne przy niezbyt wysokiej temperaturze, lub jeszcze lepsze – zachmurzenie małe i umiarkowane przy wysokim pułapie chmur.
Opady
Jest ewidentne, że deszcze utrudniają gołębiom lot. Z jednej strony bowiem związane są z zachmu-rzeniem, które – z natury rzeczy – zmniejsza widoczność. Z drugiej zaś strony lot w deszczu wymaga od przemoczonych gołębi większego wysiłku, chociażby w związku z trudnością utrzymania się w powietrzu. Jeśli więc na trasie lotu przeważają opady ciągłe, a wiatr jest przeciwny – gołębi nie należy wypuszczać. Natomiast przelotne deszcze, przy wietrze zgodnym z kierunkiem lotu i przy pułapie chmur powyżej 150 m nie stanowią zasadniczej przeszkody do wypuszczenia gołębi.
Temperatura
Zarówno zbyt niska, jak i zbyt wysoka temperatura utrudnia gołębiom lot. Optymalna do lotu gołębi jest temperatura w granicach od 10 do 20C. Bodaj najcięższą próbą charakteru, zdrowia i wytrzymałości są dla gołębi loty dalekodystansowe pod bezchmurnym niebem, w trakcie całodziennych letnich upałów, w temperaturze powyżej 30C i to jeszcze dodatkowo przy przeciwnym wietrze. Gołębie zwyciężające w tych warunkach zasługują na miano największych bohaterów. Jeśli tylko da się to przewidzieć, rozsądek nakazuje, by przy takiej pogodzie loty odwoływać. Nie należy także wypuszczać gołębi, gdy temperatura otoczenia jest niższa niż 8C, co często zdarza się w majowe poranki. Najbardziej niebezpieczne są skutki tzw. szoku termicznego, na które narażone są gołębie wypuszczane wiosną, wcześnie rano, bezpośrednio „z trasy”; bez relaksu, z przepełnionych, przegrzanych i źle wentylowanych kabin.
Widoczność
Widoczność warunkują głównie: pora dnia, stan zachmurzenia i ewentualne opady atmosferyczne, w wielu różnych wzajemnych układach i kombinacjach. Dlatego należy je rozpatrywać łącznie. Na podstawie wieloletnich doświadczeń ustalono, że warunki dobrego lotu stwarza gołębiom widoczność nie mniejsza jak 5 km. Mniejsza widoczność w każdym przypadku wpływa niekorzystnie na lot. Niezwykle utrudniają gołębiom start i lot poranne mgły, dlatego nie należy się zbytnio spieszyć z wypuszczaniem gołębi, zwłaszcza w maju, czy we wrześniu, gdy lecą młódki. Lepiej poczekać aż mgły opadną i zrobi się cieplej. Z odległości do 300 km gołębie zdążą wrócić przed wieczorem. Nie należy też wypuszczać gołębi przed astronomicznym wschodem Słońca. Przy lotach ze wschodu na zachód należy dodatkowo odwlekać nieco start ze względu na opóźnienie wschodu Słońca, będące efektem ruchu obrotowego Ziemi. Spróbujmy zreasumować.
W jakich warunkach nie powinno się wypuszczać gołębi?
                         gdy w miejscu startu widoczność jest mniejsza niż 5 km, pada ciągły deszcz, a chmury są na wysokości mniejszej niż 150 m,
                         gdy temperatura powietrza jest niższa od 8C,
                         gdy temperatura powietrza przekracza 30C, przy silnym, przeciwnym wietrze (o prędkości przekraczającej 30 km/godzinę),
                         w trakcie opadów ciągłych przy silnym, przeciwnym lub bocznym wietrze. 
Kiedy można warunkowo wypuścić gołębie?
                         przy wietrze przeciwnym lub bocznym, o niedużej sile, w trakcie słabego deszczu,
                         przy wietrze przeciwnym, nawet o większej sile, ale tylko przy temperaturze niższej od 30C,
                         w przerwach między krótkotrwałymi, nawet intensywnymi opadami deszczu.
Jakie są idealne warunki do wypuszczenia gołębi?
                         wiatr zgodny z kierunkiem lotu,
                         temperatura w granicach od 10 do 20C,
                         bez opadów,
                         zachmurzenie niewielkie lub umiarkowane,
                         widoczność sięgająca co najmniej 5 km.

Żelazne zasady dla konwojentów:
Gołębie w kabinie traktuj z taką troskliwością, jakby to były twoje gołębie
dla kierowników lotów:
Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości co do tego, że lot może być nieudany, nie pozwól na wypuszczenie gołębi
Sprawna łączność
O potrzebie sprawnej łączności między konwojem i kierownictwem lotu nie trzeba dziś nikogo przekonywać. W dobie współczesnej najdogodniejszym, błyskawicznym i niezawodnym środkiem łączności, odpowiednim do tego celu, są telefony komórkowe. Tą drogą konwojenci mogą o każdej porze przekazywać kierownictwu lotu aktualne wiadomości o przebiegu transportu i warunkach atmosferycznych. Tą drogą też mogą być oni informowani o decyzjach kierownictwa o starcie lub jego odłożeniu, czy też o ewentualnym powrocie.
Śledzenie zmian pogody
W związku ze zmiennością aury w trakcie lata, konieczne jest bieżące śledzenie zmian pogody w trakcie całego sezonu lotowego, a zwłaszcza dokładne rozpoznawanie warunków atmosferycznych na kilka dni przed planowanym lotem. Ma to zapobiec wypuszczaniu gołębi w warunkach skrajnie niekorzystnych, w sposób zasadniczy utrudniających lot lub wręcz uniemożliwiających im powrót do macierzystych gołębników. Ma to zapobiec lotom katastrofalnym, w trakcie których niepotrzebnie ginie wiele gołębi.
Najnowsze badania wskazują, że oprócz warunków stricte atmosferycznych, na przebieg lotów gołębi pocztowych wpływają także – niestety niekorzystnie – zmiany natężenia pola magnetycznego naszej planety i związane z nimi zmiany aktywności Słońca. Na szczęście zjawiska te są monitorowane w sposób ciągły przez sieć placówek badawczych na całym świecie. Aktualne informacje zarówno na ten temat, jak i na temat aktualnej sytuacji biometeorologicznej i prognozowanych zmian na najbliższe dni są dziś stosunkowo łatwo dostępne. Emituje je wiele stacji radiowych i telewizyjnych, są też dostępne w sieci internetowej. A oto kilka adresów:
                         http://www.dobrylot.pl/index.php?kat=forum
                         http://www.icm.edn.pl
                         http://www.brieftaube.de/frame.cfm?id=6
                         http://www.internet-taubenschlag.de/wetter/vorhersage.htm
                         www.ifr.se
                         www.geo.phys.uit.no/geomag.html 
                         www.sgo.fi
                         www.sidc.oma.be/index.php3